هدف از تشخیص و درمان به موقع مجرای پیشابراه خلفی، حفظ حداكثر عملکرد كلیه، مثانه و مجرا و جلوگیری از عوارض ذکر شده برای این عارضه می‌باشد.

• سونوگرافی : امروزه اکثر بیماران مبتلا به مجرای پیشابراه خلفی، توسط سونوگرافی قبل از تولد تشخیص داده می شوند. سونوگرافی روشی دقیق در تشخیص هیدرونفروز کلیه و افزایش ضخامت مثانه جنین است.
• عکس مثانه : این روش تصویر برداری که پس از تولد و در حین دفع ادرار انجام می‌گیرد، در تشخیص مجرای پیشابراه خلفی کمک شایانی می‌کند.
• اسکن کلیه : این نوع اسکن پس از سن یک ماهگی قابل انجام است.
• نوار مثانه : این روش عملکرد مثانه و اسفنکتر مجرای ادراری را در حین پر شدن و تخلیه ارزیابی می‌کند.
• کشت ادرار : برای بررسی وجود عفونت ادراری و علت آن استفاده می‌شود.
• آزمایش خون : برای بررسی سطح اوره، کراتینین، سدیم و پتاسیم استفاده می‌گردد.

در نیمی از بیماران به دنبال تخریب دریچه پیشابراه خلفی، برگشت ادرار از مثانه به سمت کلیه برطرف می‌شود.

   جراحی جنین اقدامی پرخطر است. بنابراین، اقدام اولیه در تمامی نوزادان مبتلا به این عارضه پس از تولد، شامل سونداژ فوری، حمایت تنفسی در موارد اختلال ریوی، تغذیه وریدی، پیشگیری و درمان عفونت ادراری می‌باشد. پس از تثبیت شرایط نوزاد طی دو الی سه هفته پس از تولد، تخریب دریچه پیشابراه خلفی به کمک روش سیستوسکوپی توصیه می‌شود. در این روش لوله ای کوچک مجهز به دوربین و نور از طریق مجرای ادراری وارد مثانه می‌شود و لایه مخاطی دریچه تخریب می‌گردد. سپس برای مدتی سوند ادراری برای نوزاد تعبیه خواهد شد. ممکن است برای بهبودی کامل، روند ذکر شده تکرار شود.

   قبل از انجام روش‌های درمانی، در بیماران بزرگتر که قادر به تخلیه مناسب مثانه نمی‌باشند سونداژ متناوب برای تخلیه ی مثانه توصیه می‌شود.