پزشک اورولوژیست در معاینه فیزیکی به بررسی حجم کیسه بیضه، میزان حساسیت فرد به لمس و معاینه برای بررسی وجود و یا عدم وجود فتق کشاله ی رانی می پردازد. علاوه بر معاینه فیزیکی با تاباندن نور به کیسه ی بیضه از وجود مایع در اطراف آن اطمینان حاصل می کند.

در بیماری هماتوسل، نور از داخل بیضه عبور نمی کند. در ادامه، برای بررسی بیشتر علت ایجاد هیدروسل پزشک ممکن است درخواست سونوگرافی کند. سونوگرافی برای بررسی وجود فتق کشاله ران و تومور بیضه کاربرد دارد.

در برخی بیماری ها مانند نارسایی قلب، نارسایی کلیه و نارسایی کبد ممکن است کیسه بیضه ورم کند و علائمی شبیه به هیدروسل ایجاد کند و نکته ی مهم این است که فرق بین ورم و هیدروسل مشخص شود. در این مواقع پزشک، بسته به زمینه ی بیماری ممکن است روش های تشخیصی مربوطه را در خواست کند.

با توجه به اینکه هیدروسل اغلب بدون درد بوده و نیز مشکلی برای بیمار ایجاد نمی کند برخی از مواقع نیاز به هیچ اقدام درمانی نیست. ولی اگر به دلیل اینکه هیدروسل برای بیمار مشکل جدی ایجاد کرده درمان لازم شود اغلب این درمان با جراحی صورت می گیرد. در افراد مسن که قادر به عمل جراحی نیستند می توان تحت بی حسی موضعی مایع داخل هیدروسل تخلیه و داخل آن موادی همچون الکل تزریق کرد.

معمولا در نوزادان هیدروسل در طی یکسال خود بخود از بین می رود ولی اگر پس از یکسال از بین نرفت و یا همچنان بزرگ شد، نیاز به جراحی خواهد داشت. کشیدن مایع هیدروسل در بچه ها بدلیل خطر عفونت به هیچ وجه نباید انجام شود.

در هیدروسلکتومی یا عمل جراحی هیدروسل، پوششی که سبب ترشح مایع می گردد، برداشته می شود و کیسه بیضه‌ دست نخورده باقی می ماند. این جراحی بدون نیاز به بستری طولانی، با بی حسی موضعی و یا بیهوشی عمومی انجام می شود. برش جراحی بسته به زمینه ی ایجاد کننده ی آن ممکن است متفاوت باشد ولی اکثرا برش در ناحیه کیسه ی بیضه داده می شود.

معمولا برای هماتوسل درمانی لازم نیست. با این حال در صورت ادامه دار شدن درد و تورم بیضه ممکن است تخلیه لخته های خون از کیسه ی بیضه به روش جراحی برای حفظ بیضه لازم باشد. به هر حال، پس از برطرف شدن هماتوسل، باید به بررسی و درمان علت زمینه ای ایجاد کننده ی آن پرداخت.