صفحه قبلسوالات متدوال
بیضه ها در دوران جنینی در داخل شکم جنین تکامل می‌یابند و با بزرگ شدن سن جنین از یک مسیر مشخص در پایین شکم که به آن کانال اینگوئینال گفته می‌شود پائین آمده و در داخل کیسه ی بیضه قرار می‌گیرند.
بیضة نزول نکرده (UDT) عارضه ای نسبتاً شایع در نوزادان پسر است که در آن یک یا هر دو بیضه در محل طبیعی خود یعنی قرار ندارد و هنگام تولد بیضه در کیسه ی بیضه لمس نمی‌شود. در بیشتر نوزادان بدون هیچ اقدامی، بیضه ها خود به خود طی مدت 3-6 ماه به محل طبیعی خود نزول پیدا می‌کنند اما در تعداد معدودی از این نوزادان، بیضه ها پایین نمی‌آیند که می‌تواند به صورت یک طرفه یا دو طرفه باشد.
بندرت ممکن است بیضه های نوزاد هنگام تولد در محل طبیعی خود باشند، ولی پس از آن به مرور، یک یا هر دو بیضه به طرف جایگاه طبیعی خود حرکت کنند.
علت بیضة نزول نکرده شناخته شده نیست ولی عواملی نظیر اختلالات هورمونی، اختلالات فیزیکی و نارس بودن نوزادان، بیماری های ژنتیکی، سابقه خانوادگی و کمی وزن نوزادان در موقع تولد از عوامل خطر آن هستند.
اگر بیضة نزول نکرده تا یک سالگی درمان نشود ممکن است سبب ایجاد مشکلات ذیل گردد :
تنها علامت بیضه ی نزول نکرده در نوزادان خالی بودن کیسه بیضه می‌باشد ولی در اغلب نوزادان بیضه ی نزول نکرده در جای غیرطبیعی و بالاتر از کیسه ی بیضه لمس می‌شود که تشخیص آن توسط پزشک اورولوژیست باید انجام شود. بعلاوه سونوگرافی نیز در تعیین محل و اندازه بیضه استفاده می‌شود.
در اکثر موارد بیضه ها بخودی خود در طول شش ماه اول زندگی نزول کرده و در محل طبیعی قرار می‌گیرند، ولی در صورتیکه طی این مدت نزول بیضه اتفاق نیافتد لازم است که با عمل جراحی اصلاح صورت گیرد.
در مواردی، تجویز هورمون های درمانی، سبب حرکت بیضه به طرف پائین و داخل کیسه ی بیضه می‌شود.
در بیماران مبتلا به بیضه ی نزول نکرده، برای پیشگیری از عوارض ذکر شده برای این بیماری، عمل جراحی برای پایین آوردن بیضه و ثابت کردن آن در کیسه که در اصطلاح پزشکی به آن ارکیدوپکسی نیز گفته می‌شود ارجح ترین روش درمانی است. بهترین سن عمل جراحی بعد از شش ماهگی می‌باشد.